همایون بابر
کابل (کوبهانیوز) – یک خبرنگار محلی از مردی می پرسد: “خانواده شما کجا است؟” او بدون مکث پاسخ می دهد: “همه رفته اند.” وقتیک از او درباره اموال، خانه، مغازه و وسیله نقلیه اش سؤال می شود، به سادگی می گوید: “همه چیز از بین رفته اند”. در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده است، می افزاید: “من حرفی ندارم، فقط صبر به خالق، شکایتی از کسی ندارم.”
سیل شدید اخیر در ولایت بغلان آسیب پذیری شدید افغانستان را در برابر بلایای طبیعی نشان داده است. باران های سیل آسا جان بیش از ۳۰۰ نفر را گرفته است، زیرساخت های ویران شده و زمین های کشاورزی ویران شده است.
بحران انسانی با جاده های صعب العبور تشدید می شود که مانع از تلاش های امدادی می شود. این وضعیت اضطراری نیاز حیاتی به مکانیزم‌های واکنش اضطراری قوی را برجسته می‌کند.
شاه محمود، یکی از خوش چانس ترین بازمانده ها در ولایت بغلان، این مصیبت را بازگو می کند: “من و پدربزرگم هرگز تاریک ترین آبی را که همه چیز را شسته باشد ندیده ایم.”
اکثر بازماندگان ساعت ها در بالای تپه ها سپری کردند و باران را تحمل کردند و از جان خود ترسیدند.
تغییر اقلیم: تهدیدی رو به رشد برای افغانستان:
افغانستان که یکی از کمترین کشورهای جهان در انتشار گازهای گلخانه ای است، با تأثیرات نامتناسب تغییرات آب و هوایی مواجه است. بارش های شدیدتر و بادهای موسمی شدید پیش بینی می شود که خطر سیل را تشدید می کند.
مناطق کوهستانی کشور و نفوس در حال گسترش در مناطق سیل‌خیز، حساسیت آن را افزایش می‌دهد. سیل اخیر یادآور این است که چگونه تغییرات آب و هوا آسیب پذیری های موجود را تشدید و زندگی و معیشت را تهدید می کند.
تصور کنید تحت تهدید دائمی خشکسالی، سیل، دمای شدید و تخریب زمین زندگی می کنید. این تهدیدها بر معیشت، امنیت غذایی و رفاه بیشتر است.
این واقعیت تلخ برای میلیون ها افغان است که در میان نفوس هایی هستند که در برابر تغییرات آب و هوا آسیب پذیرترند.
از آگست ۲۰۲۱، افغانستان از حمایت ضروری تغییرات اقلیمی محروم بوده و تا حد زیادی از گفتگوهای جهانی آب و هوا مستثنی شده است.
اولویت دادن به اقدامات فوری برای کمک به افغانستان در تقویت انعطاف پذیری آب و هوا و تضمین آینده ای پایدار برای مردم آن ضروری است.
ویس آریا، کارشناس منابع آب و برق آبی، که با بیش از ۱۵ سال تجربه در برنامه ریزی و طراحی پروژه های منابع آب، از جمله تجزیه و تحلیل فراوانی سیل در افغانستان دارد، بر شدت وضعیت تاکید کرد: “سیل یک رویداد بسیار سریع و شدید است، به ویژه در افغانستان.” بهترین گزینه این است که تمام خانه‌ها در مناطق سیل‌آبی حذف شوند تا سیل‌ها با خیال راحت عبور کنند.
با این حال، در برخی نقاط، “ممکن است جابجایی مردم از این مناطق دشوار باشد.” آریا افزود. به گفته وی، “این مناطق به یک برنامه قوی آگاه سازی سیل و امکانات هشدار اولیه نیاز دارند تا قبل از وقوع سیل به مردم هشدار دهند.”
چالش های حمایت بین المللی و استراتژی های کاهش سیل:
عدم به رسمیت شناختن بین المللی دولت تحت رهبری طالبان، دسترسی افغانستان به صندوق های تغییرات آب و هوایی حیاتی را محدود می کند. این عدم شناسایی مانع از تلاش‌ها برای اجرای استراتژی‌های جامع کاهش سیل، از جمله آماده‌سازی، واکنش و برنامه‌های بازیابی بلندمدت می‌شود.
توسعه و استفاده از ابزارهایی مانند نقشه خطر سیل در سراسر کشور ضروری است، اما همکاری و بودجه بین‌المللی برای کاهش مؤثر خطرات سیل و کمک به جوامع آسیب‌دیده ضروری است.
عبدالواحد تابع، تحلیلگر امور افغانستان که در ایالات متحده امریکا زندگی می کند، گفت که ادامه انزوای افغانستان و حکومت طالبان، به ویژه در زمان بلایای طبیعی مانند فاجعه بغلان، چالش ها را تشدید می کند. تابع افزود، “دسترسی به طور فزاینده ای دشوار می شود و تلاش های کمک رسانی را مختل می کند. حفظ تعامل برای جامعه بین المللی بسیار مهم است؛ رها کردن ۴۰ میلیون نفر یک گزینه نیست.”
استراتژی جامعه بین المللی برای انزوای طالبان بی اثر بوده است. این رویکرد، که هدف آن اهرم بحث در مورد تغییرات آب و هوا برای تضمین تبعیت طالبان از حقوق زنان و اقلیت ها است، سیاست را با نیازهای فوری مردم افغانستان مخلوط می کند.
تمرکز بر سیاست های طالبان باید با نیازهای واقعی موجود در صحنه متوازن باشد. تعامل بیشتر بین آژانس های کمک کننده، سازمان ملل، و طالبان ضروری است، به ویژه برای مسائل مهمی مانند تغییرات آب و هوا. تدوین طرح های جامع سیل، از جمله نقشه برداری از تمام مناطق سیل خیز کشور و اجرای زیرساخت های کنترول سیل، از اهمیت بالایی برخوردار است.
تاکید نیاز حیاتی برای انکشاف پلان های جامع سیل و تطبیق زیرساخت های کنترول سیل برای افغانستان “انعطاف پذیری” است. ویس آریا در ادامه افزود که افغانستان برای شناسایی دقیق مناطق سیل‌خیز به حمایت فنی و مالی جامعه جهانی نیاز فوری دارد.