کابل (کوبها نیوز) – دانش آموزان دختر بالا تر از صنف ششم این ۹۰۰ روز برای باز شدن دوباره مکتب به روی آنان روز شماری کردند، اما با آغاز بهار و سال جدید تعلیمی در مناطق سرد سیر افغانستان، درهای مکتب‌ها به روی آنان گشوده نشد.
برخی از دانش آموزان دختر در کابل در صحبت با کوبها نیوز می‌گویند که خود شان را بار دوش خانواده احساس می‌کنند، زیرا با باز ماندن از مکتب بی سواد مانده و آینده خوبی را هم انتظار ندارند.
زرمینه، دانش آموز لیسه نسوان سید نورمحمد شاه در کارته نو کابل به کوبها نیوز گفت که زمان‌گیر شدن اعلان بازگشایی مکتب‌ها حتی خانواده اش در حمایت از وی ناتوان شده است: “یک سال پیش صنف شش را تمام کردم و بعد از آن برایم اجازه نه دادند مکتب بروم. پدرم امسال برایم معلم خانه گی گرفت، شش ماه کتاب‌های ساینسی صنف هفتم را در خانه خواندم، اما پدرم چهار ماه پیش تقاعد کرد و سه ماه میشود که پول معلم خانه گی را نداریم و از درس در خانه هم محروم شدم. امیدوار بودم که امسال برایم اجازه بدهند به صنف هفتم بروم، اما با بسته ماندن مکتب‌های دخترانه امید و آرزوی ما به آینده خوب با خاک یک سان شد.”
خانواده زرمینه می‌گوید که با بسته شدن در مکاتب به روی دختران، آنان عملاً بی عدالتی میان دختران و پسران شان را احساس کرده اند و با دیدن رنج و تشویش دختران شان، آنان دچار مشکلات روانی شده اند.
نور آغا، پدر زرمینه که در وزارت مالیه کار می‌کرد و تازه تقاعد شده، از آینده نا معلوم دو دخترش رنج می برد، اما برخلاف گذشته حتی توان مالی حمایت از دخترانش را هم ندارد: “در گذشته خوب بود مکاتب دولتی بود و رایگان بود، اولادای ما می رفتند و با مشکل اقتصادی هم روبرو نمی شدیم، حال که مکاتب بالا تر از صنف ششم را به روی دخترها بسته کردند و ما توان مالی استاد خانه گی را نداریم، بر علاوه بی سواد ماندن دختران ما، مشکلات روانی شان از تشویش آینده، برای ما یک درد سر کلان تر شده است. چون فرزندان ما هم از نعمت سواد و هم صحت شان را از دست می‌دهند.”
این تنها دختران مکتب نیستند که بسته ماندن در مکاتب به روی شان آنان را با مشکلات روانی و نگرانی از آینده نا معلوم روبرو کرده است.
پروین فرمولی، معلم در مکتب عایشه درانی کابل به کوبها نیوز گفت که هیچ بهانه‌ی برای مسدود ماندن مکتب‌های دختران بالاتر از صنف ششم وجود ندارد، زیرا محیط این مکاتب با فرهنگ افغانستان و شرایط اسلامی آراسته است: “تمامی شرایط برای برگشتن دختران به مکتب وجود دارد، حتی قبل از آمدن امارت اسلامی تمامی معلمین ما از صنف شش تا صنف دوازدهم معلمین زن بودند، کارمندان اداری ما به جزء صفا کاران زنان استند. هرچند معاش ما با کمی تاخیر پرداخته میشود، ادامه منع دختران از رفتن به مکتب برای ما هم تشویش ایجاد کرده و با وجود مشکلاتی که تحصیل کردیم، نشستن برای ما در خانه هم سخت است.”
بیش از ۹۰۰ روز از مسدود ماندن مکتب‌ها به روی دختران بالاتر از صنف ششم گذشت، اما با وجود وعده مکرر طالبان برای فراهم کردن زمینه بازگشایی این مکاتب، تا حال آنان هیچ پیشرفتی در آنچه حکومت آنان آن را ایجاد محیط سالم اسلامی در مکاتب دختران می‌داند، دیده نمی‌شود.
در کنار انتقاد‌های جدی جامعه جهانی در رابطه به مسدود ماندن مکتب‌ها، مردم عادی کشور و عالمان برجسته دینی در افغانستان نیز توجیهات حکومت طالبان در این رابطه را بی مورد و قابل انتقاد می‌دانند.